Ne baba bee... ALLAH'ına kurban senin ...

              Ömrümün yarısı yaptığım yanlışlarla ve bu yanlışların sebeblerini düşünmekle geçti... 
             

              Ben kendi yolumda ilerlemeyi planlarken hep nedendir bilinmez bir ton sorunla karşılaştım ilerlemeye çalıştığım yollar boyunca... Aldığım kararlardan dolayı yakınlarımdan aldığım eleştiriler bazende ters tavırlar ''lan ne oluyor bana. neden böyle söylüyorlar'' gibilerinden düşüncelere yöneltiyor beni... Bazende düşünüyorum acaba kıskandıklarından dolayımı diye...

              Yalan yok ömrümün hemen hemen her evresinde kıskanıldığım bir durumum olmuştur... Yakışıklı, yada zengin biri değilim bunlardan dolayı kıskanılmadım elbette... Kıskanıldığım konu devamlı doğru kararlar almam ve rabbimin bana bu kararları aldığım zaman ''yürü bee kulum'' dediğini bilmemden kaynaklanıyor...

          -Çok düzgün dostlarım oldu bundan dolayı kıskanıldım...
          -Okuma kararı aldım yakın çevremce kıskanıldım...
          -Doğru ve dürüst biri olmayı, verdiğim sözden dönmemeyi prensip edindim ve kıskanıldım...

              Acaba benmi yanlış yapıyorum bilinmez ama kıskanıldım ve bu durumdan dolayı ya eleştiriler aldım yada olumsuz heves kırıcı tavırlar gördüm... Bir gerçekte varki ömrümün hiç bir evresinde aldığım karardan dönmedim... Neyi planladıysam onun uğrunda ilerledim, ne karar aldıysam bedeli ne olursa olsun arkasında durdum...

              Söylemiştim işten kovuldum diye, borç zaten gırtlağa dayandı... Hiç bir zaman için paraya değer veren bir insan olmadım. Cebimde ne kadarım varsa o para benim gözümde arkadaşlarımla geçireceğim hoş zamanlar içindir... Belkide yanlışım budur, hiç bir zaman bir kenarıya para ayırma huyum olmadı... Bu günün yarınıda var diye düşünmedim... Borcun tavan yaptığı bu günlerde, bankanın ısrarcı kredi kartı borcu için aramasıda en sonunda babamı arayıp bir kerede olsa maddi yardım isteme kararı aldırdı bana...

          ( Neden bir kere diyorum... Çünkü; bir baba ile bir evlat arasında yaşanılmaması gereken olaylar yaşadık zamanında ve bu durumdan dolayı babamdan maddi destek beklemiyorum.)

              Nitekim düşündüğümü de yaptım ve utanarakta olsa babamı aradım... ''Len insan babasından para isterken, hemde öğrenci olduğu halde utanır mı?'' demeyin ben utanıyorum... Durumu mu özet bir şekilde geçtim ve babamın da maddi durumunun yerinde olduğunu bildiğim için lafı kısa keserek sıkıntımı söledim... ''Baba bankaya şu kadar borcum var, arkadaşlara bu kadar borcum var, ev kirası geçiyor veremedim'' diyerekten benim için çok ama babam için az olan bir mevla para talebinde bulundum... Tabi gerekirse borç olduğunu en kısa zaman da geri verebileceğimi söledim...

              Zaten konuşmasından az buçuk belliydi de borçta olsa, karşılıksızda olsa o parayı bana vermeyeceği... Belki borç dersem gönderir diye düşündüm... Maddi sıkıntım ilerlerse okulu bırakmam gerektiğini, bu şekilde ilerlemeyeceğini, hiç değilse bir iki dönem okula ara vereceğimi söledim...

              Ben bir baba olarak ''Evladım olur mu öyle şey? Sen okumak için elinden geleni yap, bende ne gerekiyorsa yapacağım'' demesini beklerken... Adam bana ''Hayat senin hayatın, durumun kötüyse eğer bence okulu bırak buraya gel hiç değilse kira ve geçim derdin olmaz... Yada kendine bir iş bul okuluna devam et'' dedi...

              Genelde okulu bırakma kararını çocuklar alır ve ailesi bu kararına karşı çıkar azarlar... Oysa ki benim durumuma bak, ömrümün her aşamasında yokluk çekmeyi bile göze alarak okumaya çalıştım... Tek derdim ömrümde en çok değer verdiğim bir insanın hayalini gerçekleştirmek ve o istedi diye okumaktı... Bu zamana kadar da elimden geldiğince bu insanın isteğini yerine getirdim... Her ne kadar da bu insan son 3 senedir bunu göremese de...

              Duyduğum sözler karşısında şaşırdığım epey belliydi ve bunu babam da anlamıştı... ki aynen şunları söledi: ''Oğlum burda hemen hemen her gün seni düşünüyorum. Bu çocuk orda ne yapıyor? Durumu nasıl acaba? Maddi sıkıntısı var mı?. Saglığı sıhhati yerinde mi? İnan ne yapacağımı bilmiyorum... Sen ne yapmam gerektiğini söyle hemen yapayım... Şunu da bilmen gerekir ki benimde durumum çok kötü, yoksa ben sana okulu bırak dermiyim ama dediğim gibi yapabileceğim bir şey yok...''

              Bir an duygulanmayı düşündüm bu sözler karşısında, elinden hiç bir şey gelmeyen çaresiz baba rolü vardı karşımda... Sonra düşündüm '' elimden bir şey gelmiyor, yoksa okulu bırak dermiyim sana'' diyen... Orta okul bittiğinde ''Oğlum liseyi okumanı istemiyorum, sende bir işe gir ve çalış'' diyen babam değilmiydi?... Ben okumak istediğim için kendi imkanlarımla liseye yazıldığım zaman harçlıkta vermeyen babam değilmiydi? Ben şimdi bu durumun neyine duygulanayım...

              Sonra telefonu neyse baba ben seni daha sonra ararım diyerek kapattım ve düşündüm... Benim kulağıma hiçte öyle gelmiyordu babamın maddi durumu, kardeşlerim naklen yayın yapıyorlardı bana... Amacı neydi bilmiyorum ama kendi bir nevi bolluk içinde yaşarken benim bu sefalettin içinde yaşamamı isteme sebebini anlamış değilim... El alemin evladı okulu okulun sıkıcı ve yorucu olduğu bahanesi ile okulu bırakmak ister ve gaddar babaları buna izin vermez... Çocuklarının bu işkenceyi çekmeleri için kızar, laf söyler ve hatta döverler ki tekrar okula gitsinler diye...

              Ama benim babama bak bee...
              Ne kadar duyarlı bir insan ve bir o kadar da halden anlıyor... Eminim sırf beni düşünerekten okulu bırak diyor...

NE BABA BEE...
ALLAH'INA KURBAN SENİN... :(